အလင္းေတြပိုက္ၿပီးလွမ္းတဲ႔ခရီး

ရာသီေတြေၿပာင္းလို႔
ေဆာင္းေတြအလီလီကုန္ခဲ႔
ဒီၾကယ္ကေၿမမခဘူး
ငါ...သြား...ေန...ဆဲ.....

ပ်ိဳးစရာမလိုဘဲ
နီယြန္မီးေတြရင္႔ရင္႔လာခဲ႔
ဒီအနာဂတ္က အေရာင္မေတာက္ဘူး
ငါ...သြား...ေန...ဆဲ.....

စိတ္ရဲ႕ေစစားရာမွာ
အာ႐ံု ငါးေတြအၾကိမ္ၾကိမ္မွ်ားခဲ႔
ေက်နပ္ၿခင္းကပြက္မလာဘူး
ငါ...သြား...ေန...ဆဲ.....

ေရာတိေရာရာ ငါမပါ
ပါပါေသာ္လည္း ငါကနည္းခဲ႔
မာနေတြက ဖံုမတက္ေသးဘူး
ငါ...သြား...ေန...ဆဲ.....

ၿပံဳးတစ္လွည္႔ေပ်ာ္တစ္လွည္႔ပါ
ေလာကဆိုင္းဝိုင္းၾကီး သံစံုၿမည္ခဲ႔
ဒီပြဲက လူမစည္ဘူး
ငါ...သြား...ေန...ဆဲ.....

ေၾသာ္...ခုေတာ႔လည္း
အားၿပင္းတဲ႔မွ်ားတစ္စင္းကေန
အားကုန္တဲ႔ ပ်ားအံုၾကီးလံုးလံုးၿဖစ္ခဲ႔ေပါ႔ေလ
ဒါေပမယ္႔.....
ငါ...သြား...ေန...ဆဲ.....
ငါ...သြား...ေန.....
ငါ...သြား.....
ငါ........................။။။

(သူငယ္ခ်င္းသားလြင္ရဲ႕အမွတ္မထင္စကားတစ္ခြန္းမွ....)

အိုင္လြယ္ပန္

2 comments:

emayarKhin said...

အင္းေလ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သြားေနတာက ရပ္ေနတာထက္
ပိုအဓိပၸယ္ရွိပါတယ္.........ၿပီးေတာ႔ေမာင္လွမ္းတဲ႔ေၿခလွမ္းတိုင္းမွာ ထပ္ခ်ပ္မခြါလိုက္ပါဖို႔ အၿမဲအသင္႔ရွိေနတဲ႔ ေမာင္႔ရဲ႕......


အမရာ

Anonymous said...

ကဗ်ာေလးရဲ့ အဓိပၸယ္ကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္ ။ အေရးသားေတြကိုေလးစားတယ္ဗ်ာ။
သြားေနရဆဲ...........
သြားခဲ့ျပီးျပီး..........
သြားရအံုးမယ္..
မေသခင္ထိေပါ့။။
အလင္းေရာင္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိရေသးပါလားးးးးးးးးးးးးးးးးး။