အရာအားလံုးကို
တစ္ကၿပန္စပစ္လိုက္ဖို႔
ဒလက္ေတြေပးမထားဘူး
မႈန္သီေနတဲ႔စိတ္
ေဝဝါးေနတဲ႔အလ်င္နဲ႔ပဲ
ေလွ်ာက္ေတာ႔ေလွ်ာက္လာခဲ႔
ေယာက္မက
သူခ်က္ေနတဲ႔ဟင္းရဲ႕အရသာကို
မသိသလိုမ်ိဳး
ကူးေနခပ္ေနတဲ႔ေနရာကိုပဲ
နားလည္မႈေခါင္းပါးလြန္းရဲ႕
အပစ္ခံရတဲ႔က်ည္ဆံေတြ
အထိုးခံရတဲ႔ဓါးေတြ
စကားသက္သက္စကားသံေတြ
ပြန္းရာပဲ႔ရာ ထိရာ႐ွရာေတြ
အေရာင္စံုမ်က္ႏွာဖံုးေတြ
ပ်ံသန္းပြစာက်ဲ
ဘဒၵမွာေၿခလက္ေတြမ်ားလြန္းလွတယ္
အၿပီးအဆံုးၿမန္တဲ႔
ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ဆိုတာ
ကၿပသူနဲ႔ခံစားသူရဲ႕ၾကားက
ေပါင္းကူးၿခင္းေလးတစ္ခုတာဆိုရင္
ကင္းလြတ္ရာကင္းလြတ္မႈဆိုတာ
ေက်ာင္းစိမ္းေလးနဲ႔အတူ
ဟိုးေဝးေဝးဆီမွာက်န္ခဲ႔ၿပီ
အုန္းေမာင္းသံခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔
မနက္ခင္းေတြကေလႏုေအး
အရင္ကလိုအညစ္စိတ္ကို
မေဆးတာၾကာေပါ႔
ညစ္ပတ္တတ္ရင္အသက္ေမြးရလြယ္သတဲ႔
ေၿပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ကပဲ႔တင္သံ
ဘယ္ရင္ကိုဘယ္ေလာက္
ထိမွန္ခဲ႔ၿပီးၾကၿပီလဲ……………..
ေတာအုပ္ေတာ႔ေတာအုပ္တစ္ခုပါ
ဒါေပမယ္႔ မေသခ်ာဘူး
ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ေၿပာမယ္
မ…..ေသ…..ခ်ာ…..ဘူး……….။။။
အိုင္လြယ္ပန္
6 comments:
ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ဆိုတာ
ကၿပသူနဲ႔ခံစားသူရဲ႕ၾကားက
ေပါင္းကူးၿခင္းေလးတစ္ခု အဲဒီေနရာေလးၾကိဳက္တယ္
တစ္ပုဒ္လံုးေကာင္းတယ္ဗ်၊ အသိေလးတစ္ခု လက္ခနဲ ရလိုက္တယ္၊ ထပ္ေျပာမယ္ မ..ေသ..ခ်ာ....ဘူး..။
အဆင္ေျပပါေစ ကိုအိုင္ေရ..။ ။
လူႀကီး ဒီစကားလံုးေတြ ခုန္ေပါက္ထြက္လာေအာင္ ဘယ္လိုေတြးလဲဗ်။ ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ...
ကဗ်ာေလးမိုက္တယ္
တကယ္႔ကို အျပင္းစားစကားလံုးေတြဘဲ ခိုက္တယ္ဗ်ာ အေရးအသားကေတာ႔ လန္ထြက္ေနတာဘဲ။
ဟုတ္ပါ့ ကိုျပတိုက္ ေျပာသလို ဘယ္လိုေတြးလို ့ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြထြက္လာတာလဲ........။
Good ေဟ႔ Goodဟ
ေကာင္းမွေကာင္း
Post a Comment