အေမွာင္ကို ကုတ္ၿခစ္ေနရတဲ႔
လက္ေတြနဲ႔
တစ္ခါတစ္ခါ အေဝးကၾကယ္ေလးကို
လက္လွမ္းၿပ မိတယ္ ။
သမိုင္းအေၾကာင္းကို
ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မေနစမ္းနဲ႔ကြာ
မူးေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေၿပာတယ္
အဲဒီေကာင္က သမိုင္းလမ္းဆံုမွာ ေနခဲ႔တဲ႔ေကာင္ ။
ဟုတ္ပါၿပီ
တူတူမွ အေလာင္မခံခဲ႔ ၾကရတာပဲ
ဒီေတာ႔
မင္းရဲ႕ မီးဟာလည္း မင္းမီး
ငါ႔ရဲ႕ မီးဟာလည္း ငါ႔မီး ။
မယံုၾကည္ဘူး ဆိုတာေတြ သာ မ႐ွိၾက ရင္
ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာလည္း
မလိုအပ္ေတာ႔ တဲ႔ စကားလံုး ပါ ။
မေၿပာၿဖစ္လိုက္တဲ႔
စကားေလးတစ္ခြန္းကအစ
သူ႔ အဓိပၸါယ္ နဲ႔ သူကြယ္႔
မင္းဟာ ရာဇဘြားပါ ခ်စ္သူ
ေဗဒင္ဆရာ ေဟာခဲ႔တဲ႔အတိုင္း
မင္းရည္မွန္းခ်က္ ၿပည္႔စံု ေၿပာင္ေၿမာက္ပါေစ ။
What to do ...
What to do …
What to do …
ငါ႔ လက္စြဲ ဂါထာ
အခုတေလာ
တေန႔ သံုးခါ ႐ြတ္ၿဖစ္တယ္ ။
အၿဖဳန္း ေက်ာက္ လို ၿဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔
ေကာင္တစ္ေကာင္အတြက္ ေတာ႔
အမာ႐ြတ္ေတြကအစ
သူရဲေကာင္းဆန္မေနတာ မဆန္းေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေမေမ ။
အိုင္လြယ္ပန္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာ...
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးၾက..
အေမွာင္ကို ကုတ္ၿခစ္ေနရတဲ႔
လက္ေတြနဲ႔
တစ္ခါတစ္ခါ အေဝးကၾကယ္ေလးကို
လက္လွမ္းၿပ မိတယ္ ။
သိပ္လွတာပဲ အိုင္လြယ္ေရ..
အိျႏၵာ
တူတူ အေလာင္မခံရတဲ့မီး တဲ့လားဗ်။
သူရဲေကာင္းမဟုတ္လဲ ဒဏ္ရာတစ္ခုေတာ့ အနည္ဆံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကတာပဲဗ်ာ။
လွတယ္ဗ်ာ း)
မယံုၾကည္ဘူး ဆိုတာေတြသာ မရွိၾကရင္
ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာလည္း
မလိုအပ္ေတာ့တဲ႔ စကားလံုးပါ။
ကဗ်ာေကာင္းေလး ဖတ္သြားပါတယ္
အတူအေလာင္မခံရတဲ့မီးေပမယ့္
ကိုယ့္မီးလည္းသူ႔မီး သူ႔မီးလည္းကိုယ့္မီး မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ း))
Post a Comment