လူနာ

အေမွာင္ကို ကုတ္ၿခစ္ေနရတဲ႔
လက္ေတြနဲ႔
တစ္ခါတစ္ခါ အေဝးကၾကယ္ေလးကို
လက္လွမ္းၿပ မိတယ္ ။

သမိုင္းအေၾကာင္းကို
ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မေနစမ္းနဲ႔ကြာ
မူးေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေၿပာတယ္
အဲဒီေကာင္က သမိုင္းလမ္းဆံုမွာ ေနခဲ႔တဲ႔ေကာင္ ။

ဟုတ္ပါၿပီ
တူတူမွ အေလာင္မခံခဲ႔ ၾကရတာပဲ
ဒီေတာ႔
မင္းရဲ႕ မီးဟာလည္း မင္းမီး
ငါ႔ရဲ႕ မီးဟာလည္း ငါ႔မီး ။

မယံုၾကည္ဘူး ဆိုတာေတြ သာ မ႐ွိၾက ရင္
ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာလည္း
မလိုအပ္ေတာ႔ တဲ႔ စကားလံုး ပါ ။

မေၿပာၿဖစ္လိုက္တဲ႔
စကားေလးတစ္ခြန္းကအစ
သူ႔ အဓိပၸါယ္ နဲ႔ သူကြယ္႔
မင္းဟာ ရာဇဘြားပါ ခ်စ္သူ
ေဗဒင္ဆရာ ေဟာခဲ႔တဲ႔အတိုင္း
မင္းရည္မွန္းခ်က္ ၿပည္႔စံု ေၿပာင္ေၿမာက္ပါေစ ။

What to do ...
What to do …
What to do …

ငါ႔ လက္စြဲ ဂါထာ
အခုတေလာ
တေန႔ သံုးခါ ႐ြတ္ၿဖစ္တယ္ ။

အၿဖဳန္း ေက်ာက္ လို ၿဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔
ေကာင္တစ္ေကာင္အတြက္ ေတာ႔
အမာ႐ြတ္ေတြကအစ
သူရဲေကာင္းဆန္မေနတာ မဆန္းေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေမေမ ။

အိုင္လြယ္ပန္

5 comments:

Eaindra said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာ...

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးၾက..

အေမွာင္ကို ကုတ္ၿခစ္ေနရတဲ႔
လက္ေတြနဲ႔
တစ္ခါတစ္ခါ အေဝးကၾကယ္ေလးကို
လက္လွမ္းၿပ မိတယ္ ။

သိပ္လွတာပဲ အိုင္လြယ္ေရ..

အိျႏၵာ

စိုင္းေလာဝ္ပိန္း said...

တူတူ အေလာင္မခံရတဲ့မီး တဲ့လားဗ်။
သူရဲေကာင္းမဟုတ္လဲ ဒဏ္ရာတစ္ခုေတာ့ အနည္ဆံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကတာပဲဗ်ာ။

သက္ထြန္းညိမ္း said...

လွတယ္ဗ်ာ း)

ေႏြဆူးလကၤာ said...

မယံုၾကည္ဘူး ဆိုတာေတြသာ မရွိၾကရင္
ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာလည္း
မလိုအပ္ေတာ့တဲ႔ စကားလံုးပါ။
ကဗ်ာေကာင္းေလး ဖတ္သြားပါတယ္

MANORHARY said...

အတူအေလာင္မခံရတဲ့မီးေပမယ့္
ကိုယ့္မီးလည္းသူ႔မီး သူ႔မီးလည္းကိုယ့္မီး မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ း))