တစ္ေန႔တာ ဓာတ္ၿပားေဟာင္း

စဖြင္႔လိုက္တာနဲ႔
ပ်င္းရိၿခင္းက အေဟာင္းနံ႔ တစ္ခုလို
ကိုယ္မွာ စြဲတယ္ ။

စိတ္ကိုဖြဲ႕ေနတဲ႔ ပင္႔ကူအိမ္ေတြထဲ
ဘာ အကၡရာမွ ထြက္က်မလာခဲ႔ဘူး
သြားလမ္းလာလမ္း က မသာ ေတာ႔
ေမွ်ာ္ရတာေလးကတင္ လည္ပင္းေညာင္းတယ္ ။

မကြဲေလာက္ေသးဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ႔ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္
ခြမ္းကနဲ ထကြဲမွ သတိရတယ္
ေသၿခင္းတရားဟာ သူသူ ကိုယ္ကိုယ္
လက္တစ္ကမ္း ။

လူလို႔ေၿပာတာပဲ
လက္သည္းဆိတ္မွ လက္ထိပ္နာ လိုက္တာပါ
ေတြးလိုက္မိတာနဲ႔တင္
ငါ႔စကားလံုးေတြ လူၾကီးလူေကာင္းမဆန္ခဲ႔ဘူး ။

အိုင္လြယ္ပန္

6 comments:

လင္းဒီပ said...

တတိယအပုိဒ္က လာ ခလုတ္တိုက္တယ္ ။

ေသျခင္းအေၾကာင္း စဥ္းစားေနျဖစ္ရင္း ရွင္ျခင္းမွာ ေမာေနျဖစ္တယ္ ....။

emayarKhin said...

အဲဒီလက္တကမ္းက
ကုိယ္႕အတြက္က်ခ်င္တဲ႕
သူအတြက္..လက္တကမ္းမက
လွမ္းလြန္းတယ္..။။။
ေမွ်ာ္လင္႕ေနတာ..အဲဒီလက္တကမ္းကုိပဲ..။။။

မယ္႔ကိုး said...

လက္တကမ္းမွာရွိတဲ႔ ေသျခင္းတရားကို တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဝင္တိုက္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ ေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္လို႔ =)

MANORHARY said...

....
ေသၿခင္းတရားအေၾကာင္း စဥ္းစားၿဖစ္ရင္း
ရွင္ၿခင္းမွာ ေမာေနၿဖစ္တယ္ ..
အဟုတ္ပါပဲ .....

အိျႏၵာ said...

အိုင္လြယ္ေရ....

ကဗ်ာေလး ကို ဖတ္ဖတ္ေတြးေတြး.....

ေမာလိုက္တာ...

Mhu Darye said...

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...။

ေသျခင္းတရား နဲ႔ မနက္ျဖန္၊ ဘယ္ဟာက ပိုနီးသလဲတဲ့
တိုက္ဆိုင္စြာ နာဖူးခဲ့တဲ့ တရား။