“ ပန္းပြင္႔ေတြဆီက ၾကားရတဲ႔ ဂီတ ”

( အစ )

ေန႔သစ္တစ္ခု ေမြးဖြားလာတာဟာ ေန႔ေဟာင္းတစ္ခုရဲ႕ စေတးေပးဆပ္လိုက္ရၿခင္းလား ။
ဒါမွမဟုတ္ …
ေန႔သစ္တစ္ခုရဲ႕ ၿဖစ္ၿခင္းပ်က္ၿခင္း သေဘာတရားကို နားလည္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္တဲ႔
ေန႔ေဟာင္းတစ္ခုရဲ႕ မထူးဇာတ္တစ္ခုလား ။
ထားပါေတာ႔ …
ေမးခြန္းတစ္ခုပါလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ေတာ႔ ဘယ္အေၿဖ ဝင္လာလာ
အၿပံဳးမပ်က္နဲ႔ေတာ႔ေပါ႔ ။
အနီးအနားက ပန္းပြင္႔ေတြကို လိုက္ေငးေနမိတယ္ ။
အဲဒီမွာ ..
ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႔မႈထဲက မာေက်ာၿပတ္သားမႈကို ေတြ႕ရတယ္ ။
မာေက်ာၿပတ္သားမႈထဲကလည္း ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႕မႈကို ေတြ႔ရၿပန္တယ္ ။
စိတ္နဲ႔ ပန္းပြင္႔ေတြ ထပ္တူက်ခဲ႔တဲ႔ တဒဂၤ ၊ ဆႏၵရဲ႕ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္စာေလး …
အေဝးက ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း နီးနီးလာတယ္ ။
အနီးက ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေဝးေဝးသြားတယ္ ။

(၁)
“ မူလ ဘူတ ”

ႏုမယ္ ၊ ရင္႔မယ္ ၊ စြန္႔စားမယ္
ညံ႔တဲ႔တစ္ေန႔ ေသမယ္
လူ႔ဘဝဆိုတာ
ပိတ္ကားက ေငးယူရေပရဲ႕
ရုပ္ရွင္ ။

ဝိုင္ခ်ိဳ
( ဝိုင္ခ်ိဳဒီဇိုင္း တစ္ကိုယ္ေတာ္ကဗ်ာေ႐ြးခ်ယ္မႈမွ )



ခလုပ္ကို စဖြင္႔လိုက္တယ္ ။
သံသရာအဆက္ဆက္ ပါလာခဲ႔တဲ႔ ေရာင္ၿပန္က မသက္ေရာက္ေသးခင္ စပ္ၾကား ကိုယ္႔ဇယားကြက္
ကိုယ္ေရႊ႕ေနခဲ႔ၿခင္း ႏွင္႔ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း သတင္းေမးၿခင္းမ်ားစုန္ဆန္ကူးခတ္ေန ။
ေၿပာရရင္ …
တဒဂၤ အာသီသ မရွိဘဲ မာသာထရီဇာ ရဲ႕ အိႏၵိယသမိုင္း ၿဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ။
တဒဂၤ အာသီသ မ႐ွိဘဲ ဟစ္တလာရဲ႕ ပါဏာတိပါတာကံ ၿဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ။
တဒဂၤ အာသီသ မ႐ွိဘဲ ဘုရင္႔ေနာင္ ေဖာင္ဖ်တ္ဖို႔စိတ္ကူးမရႏိုင္ဘူး ။
ေကာင္းသည္ … ဆိုးသည္ …..
ၿပကြက္ကို ၿပကြက္က လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔တယ္ ။
စတင္စီးဆင္းသြားတဲ႔ ၿမစ္တစ္စင္းတြင္ ဘက္ဂီယာပါမလာခဲ႔ ။
အဆံုးမသတ္ခ်င္ရင္ ၿငိမ္ေနလိုက္႐ံုသာ ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ အလိုလို
အဆံုးသတ္သြားမွာ အေသအခ်ာ ။

(၂)

“ တစ္ေန႔တာ ”

ေရငတ္အေၿပ ငါ႔တည္ၿငိမ္ၿခင္းက
ေသြးမတိတ္ေတာ႔ဘူး ။

ဘတ္(စ္)ကားေတြေပၚက ညေတြကလင္းလို႔
တစ္ေန႔ခင္းလံုး
စိတ္မၾကည္လင္မႈက စကားလံုးေတြပဲ ဆင္းလာတယ္ ။

တစ္မိုးေအာက္
တစ္ေယာက္တည္း
အေဝးကိုေငးလို႔ေဆြးတယ္။
ထြက္က်လာတဲ႔ ငါ႔အရိပ္မွာ
ေခြးတစ္ေကာင္ေဟာင္ရင္း ပါလာတယ္ ။

ဟိန္းၿမတ္ေဇာ္
( မိုးမ်ား႐ြာသြန္းၿပီးေနာက္မွ )



ရည္႐ြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ ဆႏၵဟာ ေၿပးေၾကာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာေတာင္
နီးရာဓါးကို ႐ွာမရဘူး ။
ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေတြးမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စကားလံုးေတြထဲက နိမိတ္ေတြကို ၿမင္ရတယ္ ။
ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိတဲ႔ အထီးက်န္ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ကမၻာတစ္ဘက္ၿခမ္းကေန
အၿခားကမၻာ တစ္ဘက္ၿခမ္းကိုလွမ္းေမွ်ာ္ေအာ္ေခၚ လိုက္မိ။
ထြက္က်လာတဲ႔ အသံဟာ ထင္ၿမင္မႈေတြ ေဖာသီေနသူမ်ားအတြက္ေတာ႔ အရိပ္ေတြထပ္ေနတဲ႔
အမည္မဲ႔ သ႑န္တစ္ခုပါ ။
အလွ်င္းသင္႔သလို စာတန္းထိုးလိုက္ပါရန္ ။

(၃)

“ အက်ည္းတန္ေသာလက္ ”

အဖိုး လက္သည္
မည္းနက္ညစ္ပုပ္ ၊ အၿမင္ႏုပ္၏ ။

အဖိုး လက္သည္
ရွည္ထြက္လက္သည္း ၊ ေခ်းၿဖင္႔မည္း၏ ။

အဖိုး လက္သည္
ကြဲအက္႐ွန ၊ ခံုးခံုးထ၏ ။

အဖိုး လက္သည္
သြက္လက္မ႐ွိ ၊ တုံ႔ေႏွးဘိ၏ ။

အဖိုး လက္သည္
အဆီကင္းၿပတ္ ၊ ပိန္ေၿခာက္ကပ္တည္႔ ။

သည္လက္ႏွင္႔ပင္
ေန႔စဥ္ခ်ိန္မွန္ ၊ လံု႔လဖန္ေသာ္
ပံုဟန္ယဥ္ေက်း ၊ ၿမင္သူေငးေသာ
ေဖြးေဖြး လႈပ္လႈပ္ ၊ ပန္းပု႐ုပ္ကို
ထုလုပ္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိခဲ႔၏ ။

ေမာင္စန္းေသာ္
( ေခတ္ေပၚၿမန္မာကဗ်ာ ၊ ၿမဝတီပံုႏွိပ္တိုက္ ၊ ၁၉၇၈ ၊ ဧၿပီ မွ )



အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည္႔ၿပီးမွ အနီးကို တၿဖည္းၿဖည္းဆြဲယူ ၾကည္႔မိသလား ။
အနီးကို ၾကည္႔ၿပီးမွ အေဝးကို တၿဖည္းၿဖည္းေမွ်ာ္ၾကည္႔မိသလား ။
မေသခ်ာဘူး ။
အထင္ၾကီးတယ္ ၊ အထင္ေသးတယ္ ဆိုတာ ၾကီးတယ္လို႔ထင္တာနဲ႔ ေသးတယ္လို႔ထင္တဲ႔
အထင္သက္သက္ ေလာက္ပါပဲ ။
အၿပင္ခြံေတြ ကာရန္ထားေတာ႔ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အတြင္းသားကို လွမ္းၿမင္ေအာင္
အားစိုက္ဖို႔ ေမ႔ခဲ႔ၾကတယ္ ။
ဒီ႐ုပ္ဒီရည္နဲ႔ ဒီလိုအသံေကာင္းရလားဆိုတဲ႔ အကြက္ ။ ဒီ
ေၿခေထာက္ပိန္ေသးေသးက ဒီလို ေဘာလံုး
ကန္ခ်က္ၿပင္းၿပင္း ထြက္သလားဆိုတဲ႔ အကြက္မ်ား ။
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ဆိုင္ထားတဲ႔ ၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္းနဲ႔ သူတစ္ပါးပိုင္ဆိုင္ထားတဲ႔
ၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္း
လိုက္လံခ်ိန္ထိုး ၊ ေခါင္းခါ႐ႈံ႕ခ်တတ္ၿခင္း အေလ႕အထ ဘယ္ကစခဲ႔ပါသလဲ ။
ဘာမဆိုၿဖစ္ႏိုင္ေသာ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ားထဲမွာ သံသယအတတ္ပညာကို
ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္သူေၿမာက္မ်ားစြာ ။

(၄)

“ အဂၤါၿဂိဳလ္က အကုသိုလ္ ”

ထီးေလးတစ္လက္ မိုးစိုမွာေၾကာက္တာနဲ႔
ပင္လယ္ကိုေရႏွစ္သက္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကူးကိုမုန္းဖို႔
ေမွာက္ထားတဲ႔ဖဲခ်ပ္ေတြ ဆြဲလွန္ပစ္လိုက္တယ္
အဲဒီမွာ
အဝါေရာင္ဒဏ္ရာေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ ပြင္ေၾကြလြင္႔ဝဲ မိုးေတြထဲမွာ
ဒါေတြကို အေကာင္းအတိုင္း ဘုရားသခင္ဆီပို႔ဖို႔
ဘယ္ဝန္ေဆာင္မႈကို အသံုးၿပဳရမလဲ ။

ကတၱီပါလမ္းကို ပန္းခင္းၿပီးမွ နင္းခ်င္တဲ႔စိတ္ကူးကို မုန္းဖို႔
အ ေနတဲ႔သီခ်င္းေတြ အသံထြက္လာတယ္
အဲဒီမွာ
ငွက္ေက်းမ်ားရဲ႕အသံနဲ႔အစိမ္းေရာင္အေငြ႕အသက္မ်ားရဲ႕ရနံ႔
ဒါေတြကို ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္ဖို႔ ေရခဲတိုက္ဆီလား ၊ ရင္ခြဲ႐ံုဆီလား ။

ဟင္းအိုးမွအားမနာသူ အမဲ႐ိုးၾကီးကိုမုန္းဖို႔
ေသေနတဲ႔ကဗ်ာေတြ ႐ုန္းထလာတယ္
အဲဒီမွာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕လိပ္စာနဲ႔ ၿခေသၤ႔ေတြကိုေခ်ာ႔သိပ္မဲ႔သံစဥ္နဲ႔
ဒါကို လူသားဆန္ဆန္ၿမတ္ႏိုးဖို႔ ႏွလံုးသားမ်ားသန္႔႐ွင္းပါရဲ႕လား ။

ေမ႔လို႔ခဏခဏ ၿပန္ေမးမိတာပါ
ေကာက္႐ိုးပံုေစာင္႔တဲ႔ေခြးေတြလား
ဥယ်ာဥ္ေစာင္႔တဲ႔ ေမ်ာက္ေတြလား
ဒါမွမဟုတ္ … လူေၿပာသူေၿပာမ်ားတဲ႔ ငါးခံုးမေတြလား
ကၽြန္ေတာ္က ေမ႔တတ္တယ္ ။

ၿငိမ္းခ်မ္းသာ
( မနက္ၿဖန္ထဲက ပြဲေတာ္မွ )



ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ဖ်ားနာေနခဲ႔မိ ။
ရင္ထဲက အနာေတြကို ဘယ္လိုခင္းက်င္းမႈမိ်ဳးနဲ႔ ဘုရားသခင္ၿမင္ေအာင္ ၿပသရမလဲ ။
ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ဖ်ားနာေနခဲ႔မိ ။
သာယာၿခင္းတစ္ဝက္ ဆူညံၿခင္းတစ္ဝက္ ေရာေနတဲ႔ အသံေတြကို အေသးစိတ္စိစစ္ဖို႔ရန္ အလို႔ငွာ
ဝတ္ေက်တမ္းေက် အဆံုးသတ္ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာ ။
ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ဖ်ားနာေနခဲ႔မိ ။
ဆုေတာင္းၿခင္းသီခ်င္း နဲ႔ အလားအလာမသိတဲ႔ တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ အိပ္ရာဝင္ေတး ၊
ဘယ္လို နာခံမႈမိ်ဳးနဲ႔ ဘယ္ဘက္ရင္အံုက နာၾကားမလဲ ။
ကိုယ္႔အၿမင္နဲ႔ကိုယ္ ၾကည္ႏူးမိ ဝမ္းနည္းမိ ။
ရနံ႔ေတာမွာထိုင္ေနလို႔ စြဲထင္လာတဲ႔ ရနံ႔ဟာ အတိုင္းအတာဆိုတဲ႔
စကားလံုးကိုပိုင္ဆိုင္ရဲ႕ ။
ေတြးေခၚမႈမွာ လစ္မစ္မ႐ွိဘူး ။ ႏွလံုးသားမွာ လစ္မစ္မ႐ွိဘူး ။
ေၿပာခဲ႔ၿပီးၿပီ ။
ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲ ဖ်ားနာေနခဲ႔မိ ။
ဘဝဆိုတာ အဲသလို …
ဘာဟာ ဘာလဲဆိုတဲ႔ အေတြးေတြဟာ လႈပ္႐ွားတြန္းကန္လွ်က္ ။
သတိမရခဲ႔ၿခင္းေတြကို သတိရမိလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔ေပါ႔ ။

(၅)

“သားပိုက္ေကာင္ ”

မ်ိဳသိပ္ထားရတာေတြကို မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီးမွ
စၾကာဝဠာၾကီးကို စိတ္ကူးယဥ္လို႔ရတယ္ ။

ေဟာဒီကမၻာေၿမေပၚက
ဘယ္အပိုင္းအစေလးကိုပဲျဖစ္ၿဖစ္
မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ။

အိပ္မက္မေကာင္းေသာ္လည္း
ၾကိတ္မွိတ္အိပ္ရ
ရာသီဥတုမေကာင္းေသာ္လည္း
ၾကိတ္မွိတ္ၾကည္ႏူးရ ။

ပူပင္ေသာကေတြကင္းမွ
ခံတြင္း႐ွင္းမယ္
ခံတြင္း႐ွင္းမွ စိတ္ခ်မ္းေၿမ႕မႈရမယ္ ။

ဒီေလာကရဲ႕ အေသးအဖြဲေလးကအစ
ေရစက္ရွိမွ ဆံုရတယ္ ။

မ်ိဳးေနႏြယ္
( ႐ုပ္ၾကြင္းမ်ား မွ )



နာက်င္မႈကို ေမ႔ထားလိုက္ေတာ႔မွ ဒဏ္ရာဟာ ဒဏ္ရာပါလားဆိုတဲ႔ အသိကိုရတယ္ ။
ဖုန္မႈန္႔ေလးတစ္စမွာေတာင္ ဖုန္မႈန္႔ ဆိုတဲ႔ နာမ တစ္ခု ႐ွိပါတယ္ ။
မ်က္စိနဲ႔ မၿမင္ႏိုင္တဲ႔ ဗိုင္းရပ္စ္ ေလးတစ္ေကာင္ကအစ သူ႔အသက္နဲ႔သူ ။
“မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္း” ဇာတ္လမ္းမ်ား “ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရ”
အစ႐ွိေသာဇာတ္လမ္းမ်ားႏွင္႔ လူ႔ဘဝသည္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီ ။
စဥ္းစားမိတယ္ …
အ႐ႈပ္ေတြ ႐ွင္းေစဖို႔ အ႐ွင္းေတြ ႐ႈပ္လိုက္ရမလား ။
ပူပင္မႈႏွင္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔ တစ္ေကာင္ေသမွ တစ္ေကာင္အသက္႐ွင္ရမည္႔ မေနာ ။
သံ … သ … ရာ ။
ေရစက္ဆိုတာထဲမွာ ၿပန္လည္တိုက္ဆိုင္ေပၚထြန္းလာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိခတ္မိၾကတာပါ ။

အပိတ္

ညကအိပ္မက္ထဲတြင္ ပန္းပြင္႔ေတြေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္ ေၿခပစ္လက္ပစ္ၿပဳတ္က်ခဲ႔သည္ ။
သို႔ေသာ္ ႏွလံုးသားမွလြဲ၍ အၿခားမည္သည္႔ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းမွ
ထိခိုက္နာက်င္မႈ မ႐ွိခဲ႔ေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ႔ရသည္ ။
ယၡဳအခ်ိန္တြင္ ထိုပန္းပြင္႔အိပ္မက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို နက္နက္႐ိႈင္း႐ႈိင္း
စူးဝင္ေနေသာ္လည္း
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ထိုပန္းပြင္႔အိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ္
ေမ႔ေကာင္းေမ႔ေနႏိုင္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္႐ွင္သန္ေနေသာဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ဆိုခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ
အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္႔တြင္ အသက္တစ္ေခ်ာင္း႐ွိသည္ ။ ခင္ဗ်ားတြင္လည္း အသက္တစ္ေခ်ာင္း႐ွိသည္ ။
တြန္းထိုး ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေနရေသာ ယၡဳလက္႐ွိကမၻာ …
သူသူကိုယ္ကိုယ္ မည္သူ႔မည္သူမွ အသက္အပို မရခဲ႔ၾကပါ ။



အိုင္လြယ္ပန္

2 comments:

တင့္ထူးေရႊ said...

ျပကြက္ေတြက တစ္ကြက္ခ်င္း ၊ တေျဖးေျဖးခ်င္း ..
ဘရို မေတြ႔တာၾကာျပီ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ ..။

မယ္႔ကိုး said...

ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး အားပါးတရဖတ္သြားပါတယ္။